Pelargonie – królowe balkonów

Kwitną obficie, są trwałe i łatwe w pielęgnacji, a ponadto zachwycają bogactwem odmian i różnorodnością form. Pelargonie to niekwestionowane gwiazdy wśród kwitnących roślin balkonowych.

Pelargonia to zarazem roślina klasyczna i stylowa, rustykalna i nowoczesna. Różnorodność dostępnych odmian jest tak duża, że z pewnością każdy znajdzie dla siebie odpowiedni kolor i kształt. A jak to wszystko się zaczęło?

 

 

Droga do sławy

Pelargonie przywędrowały do Europy z Przylądka Dobrej Nadziei już w XVII wieku. Okazały się zadziwiająco wytrzymałe i bez problemu przetrwały długą podróż do Holandii. Już w 1686 roku w ogrodach botanicznych w Leiden rosło kilkanaście gatunków pelargonii, a w XVIII wieku można było je podziwiać w różnych ogrodach w Europie. Obecnie wyróżniamy około 500 typów, z czego jedynie 280 wywodzi się z dziko rosnących gatunków (niektóre z nich, o mocno zdrewniałych pędach przybierają formę krzewów i osiągają nawet do dwóch metrów wysokości, inne o grubych, mięsistych pędach, magazynujących wodę występują głównie w gorących i nasłonecznionych miejscach). W szklarniach w Etiopii, Kenii, Meksyku i Gwatemali w słonecznym klimacie typowym dla tych regionów rosną rośliny mateczne pelargonii. Co roku miliony sadzonek transportuje się samolotami do krajów, w których są później uprawiane pod osłonami.

 

 

Kwiat pelargonii

Kwiaty pelargonii zachwycają niemal nieograniczoną różnorodnością barw, rozmiarów i kształtów. Od białego przez różowy, purpurowy, liliowy i fioletowy, aż po łososiowy, pomarańczowy i żółty. Liczne odcienie czerwieni, od jasnej do ciemnoczerwonych odcieni burgundu, a także odmiany dwubarwne lub wzorzyste z pięknymi gradientami barw, paskami i cętkami.

 

Kwiaty mogą być pojedyncze, półpełne lub pełne, duże, średnie lub małe, o różnej ilości i kształtach płatków. I co najważniejsze, kwitną nieustająco od kwietnia do późnojesiennych przymrozków. Większość kwitnie bardzo obficie, tworząc piękne, kwiatowe girlandy.

 

 

Różnorodność liści

Tak jak i kwiaty, liście pelargonii również są bardzo różnorodne. Mogą być szorstkie i gładkie lub pokryte meszkiem, w odcieniu średniej zieleni, ciemnozielone, szarozielone lub niebieskawozielone. Pelargonie rabatowe zwykle mają lekko owłosione liście, z mniej lub bardziej wyraźnym brązowym pierścieniem. Natomiast liście pelargonii bluszczolistnych są zwykle gładkie i błyszczące. Pelargonie o liściach ozdobnych, jak sama nazwa wskazuje, cechują się dużym zróżnicowaniem listowia. Ich liście mogą być zielone do czerwonawo-brązowych lub brązowych, mogą mieć wzory we wszystkich możliwych kolorach i plamki w kolorze czerwieni, brązu lub prawie czarne albo białe lub żółte. Liście pelargonii królewskich są zwykle postrzępione, o powierzchni czasem gładkiej i popękanej, a czasem miękkiej i pokrytej meszkiem. Pelargonie pachnące mają na spodniej stronie liści gruczoły zapachowe wytwarzające olejki eteryczne. W zależności od rodzaju wydzielają przeróżne zapachy. Kształty liści pelargonii pachnących są niezwykle zróżnicowane, od mocno postrzępionych aż po mające kształt dysku.

 

 

Pielęgnacja

Pelargonie uwielbiają nasłonecznione balkony od strony południowej. Tolerują również półcień, ale im więcej słońca, tym obficiej kwitną. Letnie fale upałów nie stanowią dla nich problemu. Choć lubią regularne podlewanie, bardzo dobrze znoszą suche okresy. Nawet występujące letnie fale upałów nie stanowią dla nich problemu. Dzieje się tak dlatego, ponieważ pelargonie magazynują wodę w łodygach i grubych liściach.

 

 

Pelargonie nie lubią zbyt mokrego podłoża i przelania. Nadmiar wody zawsze musi mieć ujście, tak aby nie doszło do gnicia korzeni. Podczas dłuższych okresów utrzymującego się deszczu warto rozważyć tymczasowe przeniesienie roślin w bardziej osłonięte miejsce.

Przez cały okres wegetacji należy zasilać je raz w tygodniu standardowym nawozem do kwiatów kwitnących.

Zwiędłe kwiaty i suche listki usuwamy. Rośliny wyglądają wtedy lepiej, są zdrowsze i lepiej kwitną.

 

 

Sadzenie

Pojemniki, do których zostaną posadzone pelargonie nie powinny być zbyt małe, gdyż te rośliny wymagają przestrzeni i dużej ilości ziemi. Na spodzie donicy należy wsypać warstwę drenażu (żwirku lub keramzytu). Dzięki niej, woda zostanie odprowadzona z głębszej warstwy ziemi i korzenie nie będą gniły, a otwory odprowadzające wodę z donicy nie będą się zatykały.

 

 

Do sadzenia można użyć ziemi ogrodniczej lub podłoża przeznaczonego dla pelargonii, opracowanego pod kątem szczególnych wymagań odżywczych tych roślin. Taka ziemia nie wymaga dodatkowego nawożenia przez co najmniej kilka tygodni. Podczas sadzenia należy zachować odstęp minimum 20 centymetrów pomiędzy roślinami.

 

 

Tekst M. Ćwikła, zdjęcia M. Ćwikła, Pelargonium for Europe

źródło Pelargonium for Europe